Als u niet rustig wordt, bel ik de beveiliging.

Wij ontvingen het volgende verhaal, dat op verzoek anoniem wordt geplaatst. Naam en adres van de schrijver zijn bekend bij Stommeling Jones.

Door allerlei omstandigheden, waarvan de belangrijkste is dat ik geen werk heb, zit ik in de Bijstand. In dat kader was ik eind vorig jaar terechtgekomen in een zogenaamd individueel begeleidingstraject. Dat traject stelt geen reet voor, maar gelukkig wist die ambtenaar dat ook en wij hadden afgesproken dat hij mij zou bellen als hij een vacature voor mij was tegengekomen en dat ik bij hem kon aankloppen voor hulp.

De ambtenaar had zelf op dat moment drie sollicitaties lopen, omdat er bij de desbetreffende Sociale Dienst per 1 januari enkele tientallen ambtenaren uit zouden gaan en hij vermoedde dat hij ook wel eens de lul kon zijn.

Het verbaasde mij dan ook niet dat ik een brief van de Sociale Dienst kreeg met het verzoek om naar een afspraak te komen en ook niet dat die brief door een andere ambtenaar was ondertekend. Vol goede moed ging ik naar de afspraak.

De ambtenaar vroeg mij of ik bereid zou zijn als belader/chauffeur te werken bij een vuilniswagen. Ja, zei ik, zeg maar wanneer ik kan beginnen. Ik heb al eerder als vuilnisman gewerkt, dus graag. Toen bleek het niet om een baan te gaan, maar om werk met behoud van uitkering als vuilnisman wat dan ook nog een opleiding heette. Dan word je toch godverdomme ontzettende genaaid? Ik zei ik wil best als vuilnisman werken maar dan wil ik daar ook voor betaald worden.

Hoewel ik mijn uiterste best deed om kalm te blijven want ik kan me daar enorm over opwinden over dat soort boerenbedrog, begon ik bijna lelijke woorden te zeggen.

Ik hield mij met moeite in. De ambtenaar presteerde het toen ook nog om mij te vertellen wat ik allang weet namelijk dat het tegenwoordig wel vaker zo gaat en dat je dan nog blij moet wezen ook. Maar dat was ik dus niet. Toen zat hij ook nog de hele tijd van dat ik hem moest laten uitpraten en ik dan weer van geef mij die baan als vuilnisman tegen het loon van een vuilnisman en ik begin meteen. Nee dat kon niet want het was geen vacature het was een opleiding, tijdelijk met uitzicht op vast. Ja, voor een vuilniswagen te beladen moet je gestudeerd hebben tegenwoordig. Niks de kliko eraan hangen en na leging terugzetten op de stoep.

Schiet me nou pas te binnen, maar dat moet dan wel een knap achterlijk bedrijf zijn, dat ze drie man nodig hadden voor één vuilniswagen, want mijn laatste baantje als vuilnisman hield op omdat ze de laatste achterlader hadden vervangen door een zijlader, zodat de chauffeur het in zijn eentje kan en die twee idioten (waarvan ik er dus één was) die erachteraan hobbelen overbodig zijn. Zul je net zien dat dit bedrijf je alleen nog nodig heeft voor die opleiding en je dan te horen krijgt dat ze modern materiaal gekocht hebben. De hufters.

In ieder geval verliep het gesprek niet soepel en op een gegeven moment was het zo erg dat die ambtenaar zei als u niet rustig wordt, bel ik de beveiliging. Terwijl ik naar omstandigheden hartstikke rustig was. Ik heb niet gevloekt, ik heb niet gescholden en ik heb een paar keer gezegd jij kan het ook niet helpen want je doet ook maar je werk. Wat had ik dan moeten doen? In opperste dankbaarheid dat mij deze unieke kans om door te leren werd geboden op mijn knieën vallen en de schoenen van de ambtenaar likken? Ik had juist de neiging om te laten zien dat fysiek werk mij wel ligt en het kantoortje even te verbouwen. Maar dat heb ik ook niet gedaan, want ik heb begrepen dat de Participatiewet niet mag leiden tot verdringing op de arbeidsmarkt. Nee hoor, dat mag niet. Dus dan heb je iemand die je direct kunt inzetten als vuilnisman, zodat hij uit de bijstand is en dan bied je hem een baan aan als vuilnisman met behoud van uitkering zodat hij nog steeds niet uit de bijstand is en er niet uit komt ook.

Maar goed, het was dus geen prettig gesprek en ik denk dat ik voorlopig geen uitnodigingen meer krijg. Zo’n individueel begeleidingstraject is namelijk helemaal niet bedoeld om iets voor jou te doen, maar om de ambtenaren aan het werk te houden. Daarom zeggen ze ook steeds het moet van de wetgever. En die ambtenaren willen dan graag de makkelijke gesprekken, met de mensen die ze kunnen overdonderen met hun grote bek en die ze aan werkgevers kunnen aanbieden, zodat die werkgevers geen fatsoenlijk loon hoeven te betalen en de ambtenaren weer iemand aan het werk geholpen hebben.

Ik kan mij daar enorm over opwinden maar dat ga ik niet doen. Dat is niet goed voor mijn gezondheid. Ik ga koffie drinken want dat is een voordeel van de bijstand, je kan koffie drinken wanneer je maar wilt. Ongelofelijk gore koffie, want de allergoedkoopste, en dat is dan weer een nadeel van de bijstand.

22-01-2015 13.00 | Door: Stommeling Jones | Categorie: Gekte en oplichterij, Juridisch, Onderwijs, Politiek, Wat een enorme lul, die uitzendkracht